Çocuk eğitmek kendi kopyamızı oluşturmaya çalışmak değil, bir yandan önemli bulduğumuz değerleri ona aşılarken aslında kendisi olması için ona yardım edebilmektir. Kişiliğinin gelişebilmesi için, çocuğun belirli bir hareket alanına sahip olması gerekir. Ancak sürekli bizim istediğimiz gibi davranmasını istersek bu mümkün olmaz. Ondan, korku ve utanç üzerine kurulu, körü körüne bir itaat mı beklemeliyiz? Yoksa çok önemsediğimiz değerleri kabul etmesini mi sağlamalıyız? Her şeyi özellikle de çocuklarımızı kontrol etmek isteği, çok fazla enerji gerektirir ve beklediğimiz tepkinin tam tersini almamıza neden olabilir. Aşırı kontrolcü olmamız, çocuğa aşılamak istediğimiz doğru davranışları olumsuz etkiler.

Ödün vermek, boyun eğmek değil, sarf edilen çabaya değer vererek, bazı şeylerin mükemmel olmamasını kabul etmeyi öğrenmektir. Bu aynı zamanda çocuğun kendi başına hareket etmeye olan ilgisinin devamlılığını sağlamanın da en iyi yoludur.